Da Willi der bravi Bua

Aus Landschaftsgeschichten
Zur Navigation springen Zur Suche springen

G'schichtl

Da Willi is' a brava Bua.
In da Schui', do lernt er brav und lost guat zua.
Sicherlich is des a a G'winn,
Es mog'n recht gern sei Lehrarin.
Willi, sogt de Lehrarin, ich muss dich heut was fragen,
Kannst du mir am Montag zum Geschäft die Eier tragen.
Pass auf die Eier auf recht fein,
Dann soll's dein Schaden auch nicht sein.
Da Willi füh't si' wia da Greßte vara Wöd,
Sicherlich gibt's dafiea a schen's Toschngöd.
Oder, wer weiß, wer weiß,
Vielleicht gibt's leckeres Vanillieis.
Oder wonns mi frogt, daun dur i' s' brav bitt'n,
Frau Lehrarin schenk'n s' bitte mia a Packal Schnitt'n.
So faungt da Willi, unsa kloana Maun,
fia d' Frau Lehrarin zum Oah trog'n on.
Vor 'm Gschäft gibt er wohl behütet der Lehrarin die Eier ab,
Willi geh gleich in die Klasse, die Zeit wird knapp.
Koa Belohnung, des mocht den Willi Sorgen,
Neijoh, vielleicht gibt’s ma jo wos morg'n.
Es vagengan Woch'n, Monate, jo fost a Joahr,
No imma koa Belohnung, is des woar?
Und scho wiera is da Moara do,
Driewa is da Willi gor net froh.
Waun des so weira geht, moch i mi laungsaum hiatz zan Depp'm,
i' mog nimma umasunst de Oa mea schlepp'm.
Koa Göd, koane Schnitt'n, jo nedamoi a Stoiwerk um 10 Grosch'n,
Am liabst'n haurad i' ihr oani in de Gosch'n.
Und a nia ned des kloansti Vanillieis,
da Willi wiad im G'sicht voa Wut gaunz weiß.
Er bogt de Dosch'n, rennt in Woid, wos i' do siach i' moan i' tram,
Er haut de Oatosch'n 4, 5, 6 Moi um an Bam.
Bua, des hod wia ba an Wera grocht und blitzt,
Da Durasoft is umanaunda g'schritzt.
Nembei is a Wuaznstog, ned hecha ois a Schammal,
Do haut a d' Dosch'n a nu drauf, I glaug da Willi hod a Ramal.
Wira si endli daun besinnt, da letzte Durasoft in d' Erd'n rinnt.
Hiatzt setzt da Willi sein Schuiweg fort,
Er spinnt, und red a mid uns koa Wort.
Hinta eahm - des is ned glog'n -
hoda wia a Schneck a großi Schleimspur nochi zog'n.
Vorm G'schäft üwagibt a da Lehrarin de Dosch'n mid de lah'n Eierschoin,
Entschuidig's, Frau Lehrarin, i bi niedagfoin.
Entsetztlich, eine Katastrophe, was soll ich sagen,
Willi, nie mehr wirst du meine Eier tragen,
oh wie ich dieses Unglück hasse,
Willi verschwinde schleunigst in die Klasse.
Erleichtert da Willi in sei Klass'n schleicht,
Koani Oa mer trog'n - Züh erreicht.
Nia hod's ma wos geb'm, de blede Goaß, de schiachi Eu'n,
Nau woat na' Lehearin, des wiast d' bitta nu bereu'n.
Jo da Willi der kaun hoss'n:
söbst Max und Moritz nebn eahm vabloss'n.
Jo da Willi is wiagli a großa Schuft:
Noch da Schui loßt a iar ban Radl aus de Luft.
Ums Eck schaut er iha zua, schod'nfroh und ausgelumpt,
wia s' mühsam wieda Luft einpummpt.
Daun rennt er am Weg voraus, da Willi, der Rotzbua, der gemeine,
striet mid an Stecka in an Wes'nkowi eini.
He, Wes'n, sad's es olle nu do drin,
Kemmt's ausa zara Lehrarin.
Daun duara schnö des Weite suach'n,
Springt aufi iwad Stet'n und vasteckt si in da Ockafuach'n.
Die Frau Lehrer denkt: Gott sei Dank der Unterricht ist nun vorbei,
so ein schöner Tag und ich hab endlich frei.
Ach wie schön ist doch die Welt,
Dank Willi, hab ich gespart viel Geld.
So macht das Leben Spaß, so macht das Leben Sinn,
Genüsslich fährt sie mit dem Rad dahin.
Fröhlich sie ein Liedchen summt,
Merkt goaned das da Wes'nkowi brummt.
Ahnt nix vara drohenden Gefohar,
Do dafongan se de Wes'n schaun in ihre Hoar.
Sie schreit, duad unta Wes'nstiche leid'n,
Kaun nua mit knoppa Not an Sturz vameidn.
Kräftig dret sie in die Pedale,
Doch die Wes'n folgen ihr noch alle.
Sie schreit um Hülfe aus dem Voin,
Ihr G'sicht ist mächtig oaungeschwoin.
Nua mea miasaum sie hoamwärts find't,
Sie siacht nix mehar, is praktisch blind.
So schnö hod se des Blatt'l g'wend't,
der schene Tog mid Schmerzen end't.
Nägst'n Tog, in da Schui, do wiad bekonnt,
D' Frau Leararin de is in Kraunkstaund.
Wos is passiert, wos soin ma tuan, wos kimma mocha?
"Nix", sogt da Willi, "haum s' eh nua Wes'n 'stocha."
Der Herr Direktor spricht:
"Meine lieben Schüler, heute entfällt der Unterricht.
Denn die Frau Lehrer braucht Ruhe und äußerste Schonung."
Da Willi denkt: fia mi is des wia a Oart Belohnung.
I glaub, Frau Lehrarin, des woar Strof gmua,
ab moag’n bin i wieda dei! Willi, der brave Bua.

Hoit, auf oans häd i schaun boid vagess'n,
dat s' vielleicht a gern Schwammerl ess'n.
Auf dera Stöh im Woid, wo i g'sogt hob: da Willi hod a Ramal,
do wogs'n seitdem de scheinsten Eierschwammal.

Zielgruppe

Botschaft

Zusatz-Info

Quelle

Ignaz Leonhartsberger, Yspertal