Da Totschalbäck

Aus Landschaftsgeschichten
Version vom 11. Jänner 2022, 17:02 Uhr von Christof K (Diskussion | Beiträge) (→‎Quellen)
(Unterschied) ← Nächstältere Version | Aktuelle Version (Unterschied) | Nächstjüngere Version → (Unterschied)
Zur Navigation springen Zur Suche springen

Da Bäcka' Hauns bocht heit' sein letzt'n Weck'n
und hängt des weiße G'waund do dreint in d' Eck'n.
Daun nimmt a' Obschied va' da' Bäckerei
und denkt se stü': hiatz' is' de Plog vorbei.
Ea' sitzt se' stumm in da' Bockstu'm nieda'
und denkt z'ruck an sein' Au'faung wieda',
oi's Leah'bua' do voa' meah' oi's fu'fz'g Joah',
de eahm so laung sei' Lebensinhoi't woa'.
Dreimoi' aum Tog hau'm s' 'bocha, de Bäcka',
und um zwoa in da Friah, do foah'n s' schau' wegga,
denn de Lehrzeit woa' koa' Honiglecka' g'west,
weu' a' da' Lehrbua' hot do oa'wat'n meas'n fest.
Denn spot auf d' Nocht hot ea' sei' Ruah' erscht g'fund'n,
und gaunz am Schluss noch den vü'l'n Oa'watsstund'n,
do hot ea' G'schäft und Bockstu'm nu z'saum'kehrt,
weu' ma um sie'me erscht 's G'schäft hot zuag'sperrt.
Und is' eahm schwer 'woar'n, an oid'n Spruch hot a' g'les'n,
aus längst va'gaung'na' Zeit in da Bockstu'm aufg'hängt is' a' g'wes'n,
und den zu erfüll'n woa' er bereit,
des woa' oi'weu' sei' größte Freid:
Dein täglich Brot dankst du der Güte Gottes,
ein guter Bäcker schätzt den Wert des Brotes,
es zu verwalten sei dein höchstes Glück
und hoch und heilig ist ihm jedes Stück.
Oi's Auftrog hot er 's aufg'fosst fia' sein Leb'n -
hot 's a' oft vü' Schwierigkeit'n geb'n -
und is' den Leitspruch niamols untreu woar'n:
de Liab' zan Brot, de hot ea' nia va'lor'n.
Wia va'liabt hot a' den Toag oi'weu' 'tätsch'lt
und mit de best'n Kipferl hot a' d' Leit' va'hätsch'lt,
hot a' Striezerl oda' Brezerl g'mocht,
und waun s' g'lobt hau'm, hot er glücklich g'locht.
"Mein Gott", so denkt ea', "woa' des ollas herrlich,
des hot jed'n Mensch'n g'schmeckt - i' sog 's gaunz ehrlich!
Do hau'm de Leit nu' guate Sochan g'schätzt.
Wa' 'wos so lieblos 'boch'n woa'n wia hiatzt:
de Soi'zstangerl, so wia s' es heite moch'n,
de Semma'ln san' letschat, tan net kroch'n,
de oan' san' aufblos'n wia a Zeppelin,
und ba de aunda'n san' große Luftlöcha' daun drin.
Des wos recht büllig, so is' oi'weu' g'wes'n -
den kloan' Bäcker owa', fress'n d' Spes'n.
Des oane is meistens net vü' wert,
und de aund're Woa' wia'd z' teia', wia 's hoi't g'hert.
A Kaisersemmi' is' 'in Leit'n z' teier,
in Urlaub owa' fliang' s' aum Himalaya,
so fress'n s', wos d' Maschin' schnö' owa'draht,
ban Urlaub is' eah' ums liawe Gö'd net load.
Wos wirkle' guat is', wiss'n d' Leit heit' nimma',
und i' kriag des G'fühl, es wia'd oi'weu' schlimma',
und waun i' ollas so intensiv bedenk'
und i' bi' botschat, waun i' mi' d'rum owi kränk'."
Gauns laungsaum geht a' in sein' Lod'n,
und trotzig brummt ea', d' Ruah is' a' koa' Schod'n,
in da' Bockstu'm schaut a' goa' nimma' z'ruck,
do' auf de Aug'n liegt eahm schwa' a Druck.
"Geh Weiberl," sogt zur Bäckin ea' vor Kumma',
"I' hob do unt'n für imma' Obschiad g'numma',
gib mia' zum letzt'n Moi' nu' do a Bussi,
hiatzt ram' ma z'saum', und moch endli' Schluss i'.
Schau, es muas hoi't sei', und i' kau' 's kam foss'n,
doch wia 's is', so muas ma 's leida' loss'n,
und plaaz'n könnt' i' wia a kloa's Kind,
da Totschalbäck hot heit' hoi't ausgedient!"
De Bäckin mechtat gern an Trost eahm geb'n,
sie is' jo sö'wa' d' längste Zeit in ihrem Leben
aum Bäckag'schäft mit gaunzem Herz'n g'heinkt,
weu' sie va'steht, wos a hiatzt füh't und denkt.
Sie g'spürt, ea' is' jetzt seelisch gauns aum Ende,
und gaunz zärtlich streichelt s' eahm de oi'd'n Hände.
Sie woaß, wos eahm dea' Obschied Herzweh kost't,
und sogt a wohres Wort fia' eahm oi's Trost:
"Geh Hansi," sogt sie, "tua auf mi' hiatzt hear'n
und nimm den Obschiad net goa' so schwer und lern':
de Leit' wer'n nu' suacha' den Totschalbäck,
owa' find'n wer'n s' 'n net - ea' is' oa'foch weg!"

Quellen

von Leopold Hackl, Reitzendorf, Martinsberg

aufgeschrieben Hans Pichler, Hofedl